NB: Dit artikel heb ik geschreven voor het professionaliseringsnetwerk IKKI, en is in zijn oorspronkelijke vorm terug te vinden op de website van IKKI.

IKKI is het zoveelse netwerk waar ik lid van ben, en waar ik een profiel heb staan.
Mijn werkervaring en andere CV informatie staat ook op monsterboard.nl, werk.nl, werkenbijdeoverheid.nl, linkedin.com en in de kennisbank op het werk. Mijn netwerk heb ik ook aangegeven bij hyves.nl, linkedin.com, twitter.com, facebook.com, last.fm, pownce.com… en vast ook wel op andere plekken.
Leuk, die sociale netwerken. Van de overheid (waar ik werk) verwachten -nee eisen- we dat onze gegevens eenmalig gevraagd worden, en meervoudig gebruikt worden. Waarom vullen we dan overal onze gegevens weer opnieuw in? Het zijn toch onze gegevens? En ik heb het toch al ergens ingevuld?

Web 2.0? Nee, eindelijk Web 1.0 (beta)!

Een van de redenen waarom ik de hele web 2.0 hype ontzettend overgewaardeerd vind is dat het helemaal geen nieuwe toepassing of technologie of zelfs gebruik van het ‘oude’ web 1.0 is.
Het web is ontworpen om *brokken informatie* te ontsluiten. Toevallig waren die brokken destijds veel opgeslagen in databases van onderzoeksinstellingen, en gestuctureerd naar rapporten en boeken… Maar er zat een *fundamenteel* nieuw iets in, en dat was de hypertext. Hypertext (links voor de normale mensen) gaan dwars door structuren, en ontsluit stukken informatie op basis van de *betekenis*. Er werd niet naar pagina 6 gelinkt, of naar hoofdstuk 5, maar naar een specifiek stuk informatie, waar dat ook op het netwerk beschikbaar was, op basis van een relevantie die de maker van de link betekenisvol vond. (zo werkt het menselijk brein ook, overigens).
Al die zogenaamde web 2.0 websites zijn nog steeds websites waar je naar toe moet gaan met een browser, en werken met hún structuur en navigatie en definities, en de meerwaarde van het invoeren van al die informatie is ook alleen beperkt tot die website -meestal.

Het échte web 1.0 (ja, dat is geen typefout) is het semantische web. Daarin worden standaarden gebruikt om de gegevensmodellen te beschrijven, en worden APIs ontwikkeld om de volgens-de-standaarden-gestructureerde-gegevens te hergebruiken voor de eigen applicaties, en vervolgens de gegereerde meerwaarde aan de gebruiker aan te bieden in een vorm die de gebruiker nodig heeft. Dat is heel wat anders dan websites waar geld aan verdiend moet worden.

RDF-resume en FOAF to the rescue

Een voorbeeld: voor het beschrijven van CV profiel informatie is er een RDF standaard: RDF-resume. Iedereen kan zijn of haar CV volgens dat model invullen en ergens publiceren, en vervolgens hoeft daar alleen maar naar verwezen te worden bij alle CV sites. Eén bron, die door de eigenaar van de informatie beheerd wordt, die door anderen gebruikt kan worden.
Nog een voorbeeld: FOAF is een RDF standaard voor het beschrijven en publiceren van informatie over je sociale netwerk (Friend of a Friend). Er is een Facebook applicatie die mogelijk maakt je netwerk naar een FOAF bestand te exporteren. Maar als dat ergens staat, kan je daar naar verwijzen voor alle andere netwerken waar je je registreert. Je neemt dan je netwerk mee. Maak een FOAF bestand voor je persoonlijke, en voor je professionele netwerken aan, en klaar is kees.

Maar we moeten ze wel gebruiken….

Hiermee wordt eindelijk informatie op het betekenisvolle niveau ontsloten, en gaat het stromen. De informatie wordt opgeslagen zo dicht mogelijk bij de bron, en de regie ligt ook daar.
Hiervoor wordt nog geen enkele nieuwe technologie gebruikt, het netwerk is internet (waarmee de toegang tot de informatie is gegarandeerd), de technologie is een vorm van XML, en het is op een betekenisvolle semantische manier ontsloten. Het is ook niet voor niets dat Tim Berners-Lee (de ‘uitvinder’ van het Word Wide Web) vol aan het Semantic Web staat en werkt.

Maar: er is lef voor nodig om dit ook echt te doen. Dus: IKKI, zorg ervoor dat het profiel te exporteren is naar RDF-Resume, en dat het netwerk te exporteren is naar FOAF, en zorg er ook voor dat je deze soort bestanden in kunt lezen. Daarmee maak je jezelf ook echt open, en biedt je nog meer meerwaarde aan de gebruikers.